Türk Müslümanlar Hangi Mezhepten? Bir Hikâyenin Gölgesinde İnanç, Kimlik ve Kalp Üzerine
O gün köyün tepesindeki eski caminin avlusunda bir sessizlik vardı. Rüzgâr, minarenin taşlarına çarparken uzaklardan çocuk sesleri geliyordu. Elif, küçük defterini dizine koymuş, sessizce yazıyordu. Yanında dedesi oturuyordu; yılların bilgeliğiyle gözleri derin, sesi yumuşak ama kararlıydı.
“Dede,” dedi Elif, “Türk Müslümanlar hangi mezhepten?”
Dede, yüzüne yayılan bir tebessümle torununa baktı.
“Aslında, kızım, biz bir mezhepten çok; gönül yolundan geliriz. Ama yine de anlatayım sana…”
Bir Dedenin Sözleri: İnançla Harmanlanmış Bir Tarih
Dede, bastonunu yere dayayıp yavaşça anlatmaya başladı.
“Biz Türkler, İslam’ı benimsediğimizde, gönlümüze en uygun yolu aradık. Hanefilik mezhebi, akla ve adalete verdiği önemle bize yakın geldi. Çünkü Türk insanı sorgulayan, düşünen, dengeyi arayan bir ruha sahiptir.”
Elif merakla dinliyordu.
“Peki, herkes Hanefi mi?” diye sordu.
Dede başını salladı.
“Hayır evladım. Anadolu’nun her köşesi bir renk. Sünni olan da var, Alevi olan da. Bazı bölgelerde Şafi, bazı yerlerde Bektaşi. Her biri aynı Tanrı’ya yöneliyor ama farklı yollarla. O yüzden biz Türkler, aslında çok renkli bir inanç haritasıyız.”
Hikâyenin Diğer Yüzü: Bir Kadın ve Bir Erkek Arasında Diyalog
O sırada köy meydanında, Elif’in babası Ali ve öğretmen Nehir tartışıyorlardı. Ali, mantıklı, çözüm odaklı ve stratejik bir adamdı.
“Toplumun birlik içinde kalması için tek bir mezhep çatısı altında birleşmemiz gerek,” diyordu kararlılıkla.
Nehir ise yumuşak ama derin bir ses tonuyla karşılık verdi:
“Belki de tam tersi, Ali. Bizim gücümüz çeşitliliğimizde. Kadınlar, çocuklar, köylüler… herkes farklı düşünür ama aynı duayı eder. İşte bu bizi gerçek anlamda bir topluluk yapar.”
Ali, bir an durdu. Nehir’in söyledikleri kulağında yankılandı. Çünkü o, stratejik düşünürken insanın kalbini unutmuştu. Nehir ise duygularla konuşuyordu, ama sözleri mantıklıydı.
O anda Ali anladı: İnanç sadece akılla değil, kalple de yaşanır.
Hanefilik ve Ötesi: Türk Müslümanlığının Renkli Mozaiği
Türklerin büyük bir kısmı Hanefi mezhebine bağlıdır. Bu mezhep, İslam’ın en geniş yorumlarından birini sunar; adalet, düşünce özgürlüğü ve toplumsal uyumu merkeze alır.
Ancak Anadolu’nun kalbinde Alevilik, Bektaşilik ve Şafilik gibi gelenekler de kök salmıştır. Bu çeşitlilik, Türk inancının en özgün tarafıdır: Birlik içinde farklılık.
Elif, defterine şunları yazdı:
“Bizim mezhebimiz sadece Hanefilik değil, merhametin, adaletin ve paylaşmanın mezhebidir.”
Birlikte Yaşamanın İnancı: Kalplerin Ortak Noktası
Güneş batarken caminin taş duvarları kızıl bir renge büründü. Elif, dedesinin elini tuttu.
“Yani biz farklı olsak da, aynı Tanrı’ya inanıyoruz, değil mi?”
Dede gülümsedi.
“Elbette kızım. Tanrı bizi mezheplerle değil, kalplerimizle yargılar. Önemli olan, kimseyi ötekileştirmeden, sevgiyle yaşamak.”
Bu sözler, Elif’in yüreğine bir tohum gibi düştü. O gece, gökyüzüne baktığında yıldızları farklı renkte görüyordu. Her biri ayrı bir mezhep gibiydi; ama hepsi aynı göğün altındaydı.
Son Söz: İnancın Kalbe Dokunan Yüzü
Bugün Türk Müslümanlarının çoğu Hanefi mezhebine mensup olsa da, aslında bu sadece bir isimdir. Gerçek inanç; merhamette, adalette ve empatiyle yaşamaktadır.
Ali’nin stratejik bakışı, Nehir’in empatik yaklaşımıyla birleştiğinde; toplum hem güçlü hem de vicdanlı olur. Dede’nin sözleriyle bitirelim:
“Mezhep, insanın Tanrı’ya ulaşma yoluysa, yolun güzelliği yürüyenin kalbindedir.”
Sizce, bugünün dünyasında inanç farklılıkları bizi ayırıyor mu, yoksa daha derin bir anlayışa mı davet ediyor?
Yorumlarınızı paylaşın; çünkü her hikâye, anlatıldıkça anlam bulur.